لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

دسته بندی : پروپوزال
نوع فایل : .doc( قابل ويرايش و آماده ارائه )
تعداد صفحه 20 صفحه
قسمتی از متن .doc :


بيان مسأله
(تشريح ابعاد، حدود مسأله ، معرفي دقيق مسأله، بيان جنبه هاي مجهول و مبهم و متغير هاي مربوط به پرسش هاي تحقيق ، منظور تحقيق )
ویرایش پنجم راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی
Diagnostic and statistical manual of disorders 5th edition (DSM-V)
اختلالات طیف اتیسم را در طبقه عصبی تحولی آورده است. ویژگی های ضروری اختلال طیف اتیسم عبارتند از: اختلال مداوم در ارتباط اجتماعی و تعامل احتماعی، و الگوهای رفتار، تمایلات، یا فعالیت های محدود، تکراری. این نشانه ها از اوایل کودکی وجود دارند و عملکرد روزانه را محدود یا مختل می کنند. اختلالات طیف اتیسم اختلالاتی را در بر می گیرند که قبلا به عنوان اتیسم بچگانه اولیه، اتیسم کودکی، اتیسم کانر، اتیسم با کارکرد بالا، اتیسم نامتعارف، اختلال رشد فراگیر که به گونه ای مشخص نشده است، اختلال از هم پاشیدگی کودکی و اختلال آسپرگر به آنها اشاره می شد(انجمن روانپزشکی آمریکا، 2013؛ ترجمه سید محمدی، 1393). اختلال اتیسم مشهورترین اختلال در این زمینه است.
اختلال اتیسم یک نوع اختلال فراگیر رشد است که قبل از 36 ماهگی شروع می شود و آغاز آن همواره قبل از 3 سالگی است(کلانتری و گوهری انارکی، 1382). در این اختلال، مغز نمی تواند در زمینه رفتارهای اجتماعی و مهارت های ارتباطی به درستی عمل کند و یادگیری چگونگی ارتباط با دیگران و تعامل اجتماعی مختل می شود کودکان مبتلا به اتیسم در زمینه ارتباط کلامی و غیر کلامی، رفتارهای اجتماعی و بازی مشکل دارند و رفتارهای کلیشه ای از ویژگی بارز آنها به شمار می رود(انا
Anan, R. M
و همکاران، 2008).
DSM-IV-TR

از مجموعه وسیع رفتارهایی که در اختلال اتیسم دیده می شود، سه خصوصیت کلیدی را مشخص کرده است: 1) نقص کیفی در روابط اجتماعی؛ 2) نقص شدید در برقراری ارتباط ؛ 3) الگوهای رفتاری محدود، تکراری و کلیشه ای (
هالجین و ویتبورن، 2003؛ ترجمه سید محمدی، 1392).
فقدان ارتباط چشمی دوجانبه، محدودیت لبخند اجتماعی؛ علاقه و گرایش ناچیز به چهره ی انسان ها، ناخوشایندی نسبت به برقراری تماس جسمی، نقص در ارتباط کلامی، محدودیت در دیدگاه گیری و درک دیدگاه دیگران، ناکامی در به اشتراک گذاشتن لذت، نقص و محدودیت در بازی مشارکتی، از جمله این محدودیت ها و نقایص اند. رشد و تحول مهارت های بازی نیز در کودکان درخودمانده با نقایص و آسیب هایی همراه است که کاستی و کمبود در کاوش گری در اشیاء، کمبود بازی های ابتکاری و بدیع و نقص و تاخیر در بازی های نمادین از جمله آسیب های و کاستی های عمده این کودکان است(پری لوک
Prelock, P.A

و همکاران، 2006).
اگر چه در کودکان فرایند درک و رشد مهارتهای ارتباطی و اجتماعی در دوران کودکی شکل می گیرد، اما در کودکان اتیسم، رشد و شکل گیری مهارت های اجتماعی و ارتباطی با کاستی و محدودیت های بسیار همراه است و لذا نیازمند به مداخله های درمانی و آموزشی است(ماستن، 2008).
برنامه ها و مداخلات مختلفی برای کودکان اتیسم پیشنهاد و اجرا می شوند که از نظر وسعت اهداف، تنوع حوزه های مداخله، نرخ مداخله در هفته و طول مدت مداخله به دو نوع برنامه های جامعه و مداخلات خاص تقسیم بندی نمود (کال هان و هن سون
Callahan, K., Henson, R
، 2008). برخی از مداخلات، برنامه های جامعی را پیشنهاد نموده اند که حوزه های مختلف رشد مانند حسی-حرکتی، گفتاری، ارتباطی، رفتاری، هیجانی را تحت پوشش قرار می دهد. لیکن اغلب چنین برنامه های آموزشی و در مدارس و درمانگاه های آموزشی درمانی، ارایه می شوند (ماستن، 2008).
شایان ذکر است که در این مداخلات از ابزار و وسایل مختلفی استفاده شده است و هر کدام به نوعی می کوشند زمینه ی ایجاد انگیزه، تغییر رفتار و تسهیل ارتباط و تعامل بین فردی را فراهم آورند که وسایلی نظیر اسباب بازی های رایج، کتاب و تصاویر، رایانه، تجهیزات سمعی بصری (نیک پولسون و کینان
Nikopoulos, C.K., Keenan, M
، 2004)، وسایل موسیقیایی

(کیسینگر و دیوید
Kissinger, L., David, W
، 2008) و استفاده از روبات های مناسب سازی شده برای بازی یا ارتیاط با کودکان اتیسم

(بیلارد، روبین، نادل، و دایتنهان
Billard, A., Robins, B., Nadel, J., Dautenhahn, K
، 2007) و ابزارهای کاردرمانگری از جمله ابزارها و وسایل به کار گرفته شده در این مداخلات آموزشی و توان بخشی هستند.
از طرف دیگر در درمان کودکان مبتلا به اتیسم نیاز به درمان های کم هزینه تر و مبتنی بر والدین نیز احساس می شود (مینجارز
Minjarez, M.B
و همکاران، 2010). شورای ملی تحقیقات در امریکا به نقل از روبلی و اکشوموف
Ruble, L., & Akshoomoff, N
(2010) بیان کرد که به طور کلی خانواده جزء کلیدی هر درمان محسوب می شود و درگیری والدین در درمان کودکان مبتلا به اتیسم یک جزء مهم است. در یک مطالعه که توسط گوگل و همکاران (1989) به نقل از آنن
Anan R.M
(2008) صورت گرفت، نشان داده شد که آموزش والدین یک اثر قوی در کنار درمان های رفتاری که در کلنیک وجود داشت، فراهم کرد. پیشینه تحقیقاتی به اثر بخش بودن مداخلات مبتنی بر والدین در درمان کودکان اتیسم اشاره دارد (رینگدال
Ringdahl, J. E
و همکاران، 2009؛ بیکر-اریکزن
Baker-Ericzén, M. J
و همکاران، 2007؛ آنن و همکاران، 2008؛ مینجازر و همکاران، 2010؛ نفدت
...